Rozdział 8 - Czarny dzień

  Całą noc spędziłam na krześle oparta o ścianę koło łóżka Niko. Zdążyłam porozmawiać z ciocią, tą moją prawdziwą o całej sytuacji , oczywiście zrozumiała wszystko i powiedziała , że mam zadzwonić jak wszystko będzie proste. Nie rozumiałam jej słów "proste"? No nieważne.
    Noc przegadaliśmy o tym co u nas się działo przez te trzy lata , znaczy o tym co ukryliśmy... Niko nic się nie zmienił , dalej jest moim śmieszkiem. Nad ranem kiedy już udało nam się zasnąć obudził nas mój dzwoniący telefon. To Rozalia.
- H-Halo?
- Jak się czujesz?- zapytała jak zwykle troszcząca się.
- Dobrze. Zapomniałam wczoraj zadzwonić czy dojechałaś, przepraszam.
- Nic się nie stało , wiesz kiedy wracasz?
- Nie wiem , ale chyba nie tak szybko.
- Dzwoń wieczorem , martwie się.
- Okej. Spokojnie jest dobrze.
- Kastiel o Ciebie pytał.
- Wybacz Rozalia , ale to chyba nie jest dobry moment. Do wieczora. - Próbowałam brzmieć jak pełna spokoju osoba ale nie wyszło tak jakoś.
- Alex? - zapytał Niko.
- Tak?
- Trzymaj. - chłopak wyjął z metalowej szuflady klucze.
- Do czego...
- Do twojego domu.
- Ale skąd je masz? Przecież to twoja mama je dostała.
- Jak było najgorzej to myślisz , że gdzie chodziłem.
- Słuchaj Niko... Mój tata podobno wychodzi , to prawda?
- Na pewno nie. Dostał dożywocie. Sam słyszałem.
- Ja już nie wiem.
- Słuchaj pojedź tam teraz z Kacprem , zabierz to co zostawiłem przed drzwiami . Wtedy przyjedź tutaj.
- Przejde się. - Wstałam i wyszłam. Zjechałam windą do izby przyjęć i wyszłam z tego szpitala. Do domu miałam pół godziny tak samo jak z pkp. Jeśli poszłabym przez moją starą szkołe to zaoszczędze sobie 10 minut.
   Kiedy tak szłam...wspomnienia wracały. Miałam fajne dzieciństwo pomijając te gorsze chwile. Musze przestać zachowywać się jak ta najbardziej pokrzywdzona przez los. Kastiel miał racje , ciągłe użalanie nic mi nie da. Odpycham od siebie osoby. Może znowu potrzebuje psychologa. Zamyśliłam się i nawet nie zauważyłam kiedy minęłam moją szkołe.
- Aleeex ! - zawołał znany mi głos.
- Hee? - odwróciłam się żeby zobaczyć kto mnie woła , ale już byłam przytulana przez... Kentina?
- Jak dawno... - chłopak uwolnił mnie po chwili ze swojego uścisku.
- Kentin to ty?! Jesteś wyższy! Ta szkoła wojskowa dużo ci chyba pomogła. - powiedziałam uśmiechając się na widok kolegi.
- Tak to prawda. A jak tam u Ciebie ? Jak się czujesz?
- Jest dobrze, jeśli chcesz to możesz się do mnie dołączyć i iść ze mną do starego mieszkania.
- Chętnie. Ale wyładniałaś. Jesteś jeszcze ładniejsza niż byłaś. Pewnie masz już chłopaka , co? - chłopak zaśmiał się.
- Dzięki , też mogę powiedzieć , że jesteś przystojny. Nie mam chłopaka, ale założę się , że ty masz dziewczyne. - policzki dziwnie mnie piekły , pewnie zarumieniłam się.
 - Mam dziewczyne. Ale teraz to jesteśmy pokłóceni, mamy taką małą przerwe. Noah ma strasznie wybuchowy charakter.
- U mnie sytuacja jest dziwna.
- Nie tylko u Ciebie. To chyba już tutaj nie? Chyba dobrze pamiętam. Ostatni raz byłem tutaj u Niko. Właśnie w ten dzień... - towarzysz otworzył mi drzwi.
- Zaraz, zaraz to ty też o tym wiedziałeś? Czemu ja dowiaduje się ostatnia?
- Musiał najpierw pogodzić się z tą całą sytuacją. On czuje sie najgorzej.
- Masz racje , o czym my w ogóle tutaj rozmawiamy. No to jesteśmy.
- Byłaś u niego? Dał ci klucze.
- To też wiedziałeś o tych kluczach?
- To ja mu pomagałem to wszystko ogarnąć. Dwa lata temu wyszłem ze szkoły wojskowej , strasznie dziwiło mnie to , że ciebie nie ma już w naszej szkole. W ogóle wszystko było jakieś dziwne odkąd wyjechałaś. Każdy poszedł w swoją strone.
- Co wy tu zostawiliście, matko. Albumy?A te misie? Dziękuje. Naprawde. Myślałam , że dawno zostały wywalone.
- Czekaj to nie wszystko. W tej szafce Niko zostawił chyba jakiś naszyjnik.
- Naszyjnik? - schyliłam się żeby zobaczyć co to takiego. - Patrz...nasze zdjęcia jeszcze w trójkę , a ten naszyjnik z medalikiem to ten?
- Tak to ten. Otwórz go.
- Nasze zdjęcie. Patrz jak tu wyglądaliśmy. Miałeś jeszcze okulary , a Niko aparat na zęby...
- To wszystko wydaje się tak niedawno , pamiętam jeszcze jak jeździliśmy do lasu nad to jezioro , a później zbudowaliśmy szałas.
- Tak, też to pamiętam. Albo te nasze ogniska , właśnie grasz jeszcze na tej gitarze?
- Już od dawna nie gram. Wiesz pomoge ci w spakowaniu tego. Są tu jeszcze inne twoje rzeczy tylko musimy się sprężać , chciałbym zdążyć pożegnać się z Niko.
- Wyjeżdżasz gdzieś?
- ... Do dzisiaj dali czas Niko.
- Nie , powiedz , że nie zrobił mi tego. Błagam.
- Zawsze będziemy o nim pamiętać. Jeśli dostane się do jednostki specjalnej to zawsze będę miał w kieszeni nasze zdjęcie. Zawsze.
- Ja nigdy nie zdejmę tego medalika.
- Alex?
- Tak?
- Chodź już , niedaleko mam samochód. Pojedziemy do niego może jeszcze...
- On wiedział kiedy dać mi te klucze , wiedział co robi.
- Gdzieś tu była walizka , spakujmy to jak najszybciej.
- Jest za tobą.
- Alex..prosze cie.
- No dobra.
   Po 15 minutach stałam przed salą i ryczałam. Ken, Karen i Kacper byli w środku. Czułam , że jest źle. Nagle wszyscy wyszli i patrzyli na mnie . O co im chodzi?
- Niko chce żebyś weszła. - po tych słowach poczułam ulgę. Kamień spadł mi z serca. Weszłam odrazu.
- Widzę naszyjnik. Czy to ten?
- Tak. - uśmiechnęłam się ze łzami w oczach.
- Nie płacz. Będzie dobrze.
- Wiem. Musi.
- Musisz być otwarta na innych ludzi. Wiem , że boisz się samotności , dlatego nigdy nie zamykaj się w sobie. Zrób to dla mnie.
- To jest trudne kiedy własnie najbliższe osoby tak cie skrzywdziły.
- Teraz może być już tylko lepiej.
- Dobrze.
- Obiecaj , że zawsze kiedy tu będziesz to nie zapomnisz zajrzeć na grób , że zawsze będziesz dobrze wspominać nasze czasy.
- Obiecuję , że zawsze będę. Nigdy nie przyjdzie mi nawet myśl żeby żałować czegoś.
- Pilnuj naszego Kena. Chciałbym żeby zagrał mi na gitarze na pogrzebie.
- Zagra. Przytulisz mnie ten ostatni raz?
- Przytulę. - nachyliłam się nad chłopakiem i mocno go objęłam. Tak bardzo za tym tęskniłam. Wtedy wszedł Ken.
- Moi kochani tak bez Kena się przytulacie? - wtedy Kentin też dołączył się do nas.
- Niko nie jest ci za ciężko? - zapytałam lekko przerażona. - Niko?
- Alex... On..
- Tak. Wiem. - wtedy odsunęłam się.
- Zdążyliśmy.
- Wolałabym chyba nie zdążyć. Chciał żebyś mu zagrał na pogrzebie.
- Też mi to mówił.
- Najbardziej szkoda mi jego matki. Sama go wychowała , a jeszcze umarł w samą wigilie.
- Trzeba jej powiedzieć. Pójde po nią.
- Nie , ja pójdę.

Rozdział 7 - Mój Niko

 Obudziłam się w swoim łóżku , ale zaraz...nie pamiętam żebym do niego wracała z tarasu. A ta bluza? To nie moje. Na pewno nie Kastiela. To nie jest zapach jego perfum , rękę dałabym sobie uciąć , że to nie jego , więc kogo? Ktoś mnie obserwuje?
  Z moich przemyśleń wyrwał mnie dzwonek mojego telefonu , leżał obok.. to też dziwne , bo zawsze zostawiałam go na szafce.
- Halo?
- Zaraz u Ciebie będę. -oznajmiła mi Rozalia.
- Ale... - za nim zdążyłam coś powiedzieć rozłączyła się. Nie znam jej za dobrze , ale pewnie będzie tu za 10 minut. Kompletnie nie wiedziałam jak się ubrać , niby to tylko przyjaciel , ale jednak. Stwierdziłam , że najpierw pójdę się odświeżyć. Zdążyłam zrobić tylko to. Rozalia weszła do domu bez pukania.
- Dzień dobry ! - krzyknęła z dołu , chyba nie wiedziała którymi schodami ma iść...
- Do góry ! - odpowiedziałam.
  Zeszłam do niej , już zdążyła wygodnie usiąść na czerwonej kanapie.
- Co to za bluza?? Chyba nie twoja. - roześmiała się. - Kastiela? W sumie nigdy jej u niego nie widziałam.
- Jak to u niego? - zapytałam zdziwiona.
- Jest 8:35. Kiedy mamy pociąg?
- Na 9:15. Ja lepiej pójde się ubierać. Nie rozwal niczego.
- Zaczekaaaj, trzymaj ciuchy.
- Co?
- No ciuchy. Nie będę ich już nosić , więc to taki mały prezent. - podała mi ciuchy z uśmiechem , miała śliczny uśmiech. Nie to co ja.
- Dzięki.
   Gotowa byłam dość szybko jak na mnie . Ubrałam zwykłe czarne rurki , bordową koszulke od Rozalii i czarną bluze. Mam wolne ruchy , dlatego o 9:00 byłyśmy dopiero 10 minut od pkp.
- No to jak tam z Leo? - zapytałam przerywając cisze.
- Ostatnio nie układało nam się dobrze , ale dzisiaj zabiera mnie na lodowisko. - zauważyłam , że bardzo się ucieszyła kiedy zapytałam o to.
- To słodkie , chyba. Nie znam się na takich rzeczach.
- Zawsze możesz na mnie liczyć ! Nie obrazisz się jeśli będziesz miała wracać sama?
- Nie , spokojnie nie chce wam przeszkadzać. Troche musimy przyspieszyć .
   W pociągu bardzo się cieszyłam , nie mogłam przestać się uśmiechać , nie mogłam się doczekać. Ale korciło mnie żeby poruszyć znowu temat poruszony u mnie w domu.
- Rozalia?
- Tak?
- Chodzi o Kastiela.
- Zrobił coś nie tak?
- Nie , po prostu...nieważne już.
- No mów , widze ,że coś męczy cie od początku. - powiedziała troskliwie.
- No bo ta bluza... powiedziałaś, że nigdy u niego takiej nie widziałaś. Byłaś z nim?
- Niee , ja i Kastiel? Niezłe , to ci wyszło . Byliśmy na imprezie . Ja , Lysander, Iris i Kastiel. Wpadliśmy z Lysandrem na to żeby nocować u Kastiela , bo jego mamy nie ma . Często wyjeżdża w delegacje . Iris odprowadziliśmy do domu , bo z nią było chyba najgorzej , a w domu u Kastiela zaczęłam przeglądać jego ciuchy i wyjmować z szaf . Próbowali mnie odciągnąć , ale sama po około 15 minutach  poszłam spać. Nie martw się to było dawno , koniec wakacji.
- Boże jaka ja jestem głupia. - zaczęłam śmiać się sama z siebie.
- Spokojnie , ja też jestem zazdrosna często o Leo.
- Ale ja nie jestem z Kastielem.
- Jeszcze nie.
- Nie będę z nim.
- Jeszcze zobaczymy.
- Patrz! Poznaje już , czyli jesteśmy blisko. - wskazałam palcem na widok za oknem.
- Na pewno tego chcesz?
- Nie, ale musze. Nie byłam tu całe trzy lata. Fajnie znowu zobaczyć to miasto.
- Nie wątpie. Mam nadzieje , że droge bardzo dobrze pamiętasz.
- Tak , nie da jej się zapomnieć.
      Minęło pół godziny i stałyśmy przed drzwiami mojego przyjaciela. Rozalia była zdezorientowana , a ja zmieszana.
- Ty czy ja? - zapytała moja towarzyszka.
- Hm?
- No pukaj na co czekasz. - złapała za moją rękę i zapukałyśmy obie. Otworzyła nam jego mama , była bardzo zdziwiona na mój widok.
- Dziecko , moje dziecko..moja kochana. - rzuciła się na mnie z płaczem. O co jej chodzi?
- Ja też się bardzo ciesze ,że widze ciocie , ale co sie stało ? Niech ciocia mi powie do cholery co tu się wyprawia! Co jest nie tak z Niko?? - nie wytrzymałam.
- Wejdźcie do środka.  - powiedziała dalej smutna kobieta. Obie z Rozalią byłyśmy jeszcze bardziej zagubione. - Jak dobrze ,że przyjechałaś. Miło znowu zobaczyć dziecko , które ciągle widziałam u siebie. Strasznie wyładniałaś . Trzy lata , trzymasz się jakoś?
- Tak. Psycholog dużo mi pomógł .
- Częstujcie się. Może przedstawisz mi swoją koleżanke?
- To Rozalia , moja przyjaciółka . Ona też mi pomaga oswajać się z tą całą sytuacją.
- Bardzo ładne imię. Ciesze się ,że masz przyjaciół kochanie. Twój tata niedługo wychodzi , myślałaś o spotkaniu?
- Nie chce go na razie widzieć.
- Rozumiem. A ty Rozalio opowiedz może coś o sobie.
- Jestem raczej przeciętną dziewczyną , interesuje się bardzo modą. W przyszłości chciałabym zostać stylistką.
- Pewnie trudno było na początku zaakceptować sytuacje rodziców Alexandry . Przez to odróżnia się bardzo od rówieśników.
- Chyba nie rozumiem co ma Pani na myśli? Alexandra? Alex o co chodzi?
- O matko... Alexandra to moje pełne imię , chyba nic dziwnego.
- Rodzice? - zmierzyły mnie obie wzrokiem .
- Błagam nie teraz. Opowiem ci później.
- Przepraszam myślałam ,że wie o wszystkim. - oznajmiła matka Niko.
- Nie do końca. - odparłam.- Nie ukrywając tego po co tu jestem .. jest Niko?
- Nie ma go i nie będzie. - odpowiedź kobiety zamurowała mnie i Rozalie.
- Jak to nie będzie?
- Obiecałam ,że nie powiem ci nic póki...
- Póki co?
- Niko jest chory. Ma raka. Nie ma żadnych szans , ma mało czasu. Właśnie miałam do niego jechać.
- Jak to ma raka?! Ja chce jechać do niego , musze.
- Alex... - powiedziała Rozalia
- Kochanie obiecałam mu.
- Jade do tego szpitala. Rozalia musisz już wracać na pociąg , zobaczymy się po przerwie.
- Nie zostawię cie tak . Pojade z wami.
- Jutro jest wigilia.. masz jeszcze  randke z Leo . A ja chciałabym jechać tam sama.
- Ja nie wiem czy powinnam zabierać Ciebie ze sobą...- oznajmiła mi ciocia.
-To , że Niko jest chory nie znaczy że może być takim egoistą i wszystkich dookoła ranić. - wybiegłam przed klatke , nie mieli nowego samochodu , więc szybko go zauważyłam i stanęłam przy drzwiach. Nikt nie będzie mi mówić co jest dla mnie lepsze , nawet Niko.
- Alex wróć zemną do domu , prosze. Sama powiedziałaś , że jutro jest wigilia i mam wracać. Twoja ciocia?
- Miałyśmy jechać na wieś do babci , zrozumie mnie. Podjęłam już decyzje.
- Zawsze byłaś uparta i stawiałaś na swoim. - dodała moja ciocia. Najpierw pojechałyśmy zawieść Rozalie na pkp , a dopiero później do szpitala. Przez całą droge trzęsłam się jak opętana, ale nie miałam już za złe Niko. Wiedziałam już dlaczego tak się zachowuje , ale jednak nie powinien traktować tak mnie. Gdybyśmy nie byli dla siebie jak rodzina to wyglądałoby to tak , że chce być traktowana najważniej i jak księżniczka. Niko jest i będzie moim najlepszym przyjacielem. Do jego mamy mówie ciociu, bo bardzo jesteśmy ze sobą też zżyte.
- Już jesteśmy. - przerwała mi moje myślenie.
- To idziemy. - wysiadłyśmy obie z auta.
- Nie wystrasz się tylko Kacpra.
- Kim jest Kacper?
- Mój narzeczony. Jest bardzo sympatyczny na pewno polubicie się.
- Pewnie tak. Dużo się zmieniło od kiedy wyjechałam.
- Niko się nie zmienił , nie bój się.
- O to akurat się nie martwie , daeko jeszcze?
- Nie, to tutaj zaraz za rogiem.
- Śpi. - odezwał się za nami męski głos.
- Alex to jest właśnie Kacper. Kacper to jest moja Alex.
- Miło mi pana poznać. - podaliśmy sobie ręce.
- Mi również,ale możemy przejść na ty. Karen dużo mi o tobie opowiadała.
- Ja dowiedziałam się o panu dopiero teraz. - uśmiechnęłam się na rozluźnienie atmosfery.
- Prosze tylko nie Pan. - odwzajemnił mój uśmiech.
- Kacper,chodź pójdziemy po wode dla Niko.- Ciocia wiedziała czego naprawde chciałam. Weszłam do sali. Niko spał. Jest taki blady , a zawsze był opalony. Nie miał już swoich czarnych włosów , ale dalej był przystojny. Złapałam jego rękę.
- Niko...to ja. - obudziłam chłopaka.
- Co ty tutaj robisz?!
- Nie denerwuj się , ja też się ciesze , że się widzimy.
- Ja nie chciałem.
- Wiem. Nie jestem zła. Jesteśmy rodziną.
- Nigdy nie pozwole na to żeby ktoś Ciebie skrzywdził. Pamiętaj , że jeżeli ktoś o Ciebie się martwi albo oferuje pomoc to dzięki mnie. Kochaj ludzi oni tak szybko odchodzą.
- Co ty bredzisz. Niko...
- Wiesz z czym się nigdy nie pogodze?
- Z czym? - zapytałam bardzo zdziwiona.
- Dopiero teraz zrozumiałem jak bardzo Ciebie kocham.
- Niko...
- Przepraszam za każdą chwile w której raniłem najmocniej , ale ranimy tych których kochamy. Wiesz co jest moim ostatnim marzeniem?
- Nie wiem.
-  Chciałbym żebyś mnie pocałowała, prosze. Nie chce umierać z wiedzą , że nigdy tego nie zrobiłem z tobą na serio. - jego oczy zamieniły się w iskierki. Nie mogłam na to patrzeć. Pocałowałam go ostatni raz.
- Kocham Cię , bardzo. - oznajmił.
- Ja Ciebie też , ale nie tak jak ty mnie. Wiesz ciocia , znaczy twoja mama chyba chce się już z tobą widzieć to ja w tym pójde zadzwonić.  

Rozdział 6 - Wyjątek

  Zadawałam mnóstwo pytań gdzie idziemy i po co , ale chłopak nie odpowiadał.
-Kastiel!
-Co?
-Mam prawo wiedzieć gdzie ide.
-Jesteśmy na miejscu.
- Czyj to dom?
- Lysandra.
 Nim się obejrzałam już byliśmy w środku. Poza Lysandrem był tam jego starszy brat Leo , a przy nim Rozalia. Dziewczyna odrazu do mnie podbiegła.
-   Nie gniewaj się na mnie.-powiedziała smutnym tonem.- Proszę.
- Nie gniewam się.
- Chodź na zewnątrz , pogadamy. - pociągnęła mnie za sobą. - Siadaj.
- Coś się stało?
- Alex.. Słuchaj mi możesz naprawdę ufać , nie zrobie ci krzywdy ani nie wykorzystam niczego przeciwko tobie.- dziewczyna przytuliła mnie.
-Zostaw mnie , to dla mnie za szybko , nie umiem tak.
-Rozumiem , ale zobaczysz z czasem , że naprawdę możesz mi ufać , będziemy jak siostry.
- Obiecujesz? - W tamtej chwili przeszły mnie dreszcze i dawno mi zapomniane ciepło. Pomyślałam o Bei.
- Obiecuję. - Teraz musze o coś zapytać... Jak z Niko?
-Źle... Powiedział , że mam o nim zapomnieć , zapomnieć o wszystkim.
- Wiedziałam...
- Co wiedziałaś?
- On już wtedy nie chciał ze mną pisać jak mu powiedziałam po co pisze.
- DLACZEGO? Powiedz dlaczego? Mój jedyny przyjaciel , ja go traktowałam jak brata ! Jedyny podtrzymywał mój kontakt z przeszłością. - Przy ostatnim zdaniu rozpłakałam się jak małe dziecko za zabawką.
- Nie płacz kochanie , ja też nie wiem. Ale nie można żyć przeszłością. Lepiej będzie jak nie będziemy o tym wspominać , co?
- Masz racje, ale Roza mogę o coś poprosić?
- Tak , jasne . Zawsze możesz.
- Pojedziesz ze mną jutro do jego mieszkania?
- Pojadę , ale jesteś tego pewna?
- Tak , ja wiem , że coś się dzieje.
- No dobra . Lepiej wracajmy, bo pewnie zaraz zauważą , że nas nie ma.
- Ja chyba wracam do domu.
- No co ty ? Chodź ! Poznasz Leo.
- Może kiedy indziej , przepraszam.
- I wieczór będziesz spędzać sama?
- Na to wygląda.
- Ale jesteś uparta. W takim razie do jutra. Obudź mnie godzine przed wyjazdem !
- Spoko.
  Było już ciemno , idąc sama chodnikiem troche się bałam. Ale szłam dalej , nie miałam zamiaru wracać po Kastiela i prosić żeby mnie odprowadził. Nagle ktoś złapał mnie w tali od tyłu , myślałam , że zaraz zejde na zawał. To tylko Kastiel.
- A powiedzieć , że wracasz do domu? Pożegnać się? Zresztą jest ciemno powinnaś powiedzieć , że wychodzisz to odprowadziłbym. Chyba , że chcesz spotkać gwałciciela to rozumiem.
- No pewnie, to moje skryte marzenie.
- Chcesz mogę nim zostać. - znowu na jego twarzy zagościł szyderczy uśmieszek.
- Może kiedyś.
- Coś się stało?
- Nie, wszystko okej.
- No dobra , a jak tam z Rozalią?
- Dobrze. Jutro jedzie ze mną do stolicy.
- Po co jedziecie? Do tego "przyjaciela" który o tobie dawno zapomniał?
- Nie mów tak o Niko..Z Niko coś jest nie tak , czuje to.
- Gadanie... Idziemy przez park?
-Możemy iść , naprawdę musi coś być na rzeczy . Znam go zbyt dobrze.
- Skoro tak twierdzisz.
- Patrz śnieg pada !
- Nie pierwszy raz dzisiaj.
- Ślicznie to wygląda o tej porze.
- Ślicznie to wyglądasz teraz ty. - powiedział z najsłodszym  uśmiechem jaki mógł chyba tylko zrobić.
- Kastiel...
- No co ? Prawde mówie. Zaprosisz mnie do siebie czy sam mam sie wprosić? - Pokierował wzork na drzwi , a ja dopiero wtedy zauważyłam , że już jesteśmy przed moim domem.
- A może zamkne ci drzwi przed nosem?
- Haha bardzo śmieszne. Może jakaś nagroda mi się należy?
- A ten żart to ci wyszedł jeszcze lepiej niż mi.
- Widze , że niezły śmieszek się z Ciebie zrobił Alex.
- Dzień Dobry moje kochane dzieci. - wtrąciła się moja ciocia jak zawsze w dobrym humorze. - Ooo.. Alex nic mi nie mówiłaś o koledze.
-Dzień Dobry. - odpowiedział w jeszcze lepszym humorze niż moja ciocia .
- Jak ci na imię?
- Kastiel.
-Ciociu..
- Dobra , dobra. - zamknęła drzwi.
- Fajną masz tą ciocie. - zaśmiał się.
- Skoro ty poznałeś moją ciocie to może ja poznam twoich rodziców?- odpowiedziałam ze śmiechem.
- Jak już to mame.
- Czemu jesteś tylko z mamą?
- Tak samo ja mogę zapytać gdzie twoi rodzice. - powiedział oschle.
- Nie jestem jeszcze chyba gotowa na to żeby komuś o tym opowiadać.-Kastiel?
- Nigdy nie widziałem swojego ojca.
- Kastiel?
- Moja mama miała 16 lat i tyle.
-Mój tata jest w więzieniu...zabił mame , miałam jeszcze siostre . Bea. Zginęła w wypadku, jechała z tatą rowerami , ale to ją potrąciło auto.
-Spokojnie.
-Nikt nie wie co czuje. Nikt nie wie jak to jest zobaczyć w domu mame , która nie żyje. Nikt nie wie jak to jest mieć ojca , który nadaje się już tylko do psychiatryka. Zostałam z tym sama.
- A Niko?
-To mój brat , który mnie teraz potrzebuje jeszcze bardziej niż ja jego.
- Ja już pójde. - powiedział to tak , że nie dało się odczytać żadnych emocji.
-Kastiel?
-Tak?
- Nikomu o tym nie mów. Obiecaj mi , że nikt się nie dowie.
-Obiecuję.
-Do zobaczenia. - pocałowałam chłopaka w policzek z zaskoczenia , był wysoki, więc troche mi to utrudniało , ale dałam rade. Wbiegłam do domu najszybciej jak tylko mogłam.
   Poprosiłam ciocie żeby rano przed pracą kupiła mi dwa bilety do stolicy. Bez wachania się zgodziła. Poszłam tam gdzie od jakiegoś czasu nie bywałam, na taras do ogrodu. Gwiazdy tego wieczoru wyglądały jakoś inaczej. Były inne niż zawsze.

Rozdział 5- Dziwne zachowanie

   Po tej całej sytuacji wróciłam jak najszybciej do domu , nie miałam ochoty dalej z nikim rozmawiać o swoich problemach. Niby mogę ufać Rozie , ale czy ja wiem kim ona jest naprawde ? Czego może chcieć? Tak samo z Kastielem.. A Lysander? Po co on się z nimi fatygował nie mam pojęcia , ale to pewnie dlatego , że to przyjaciel Kastiela , a brat Leo , chłopaka Rozalii. Nie wiem dlaczego tak bardzo przejmują się moją osobą , nie znają mnie.
     Moje myśli przerwał mi dzwoniący telefon od Irys - rudowłosej koleżanki z klasy.
- Alex,  Kastiel do Ciebie idzie szykuj się.
- CO? Kastiel?? - powiedziałam bardzo , ale to bardzo zdenerwowana.
- Nie wiem dokładnie czy leci do Ciebie , ale kiedy wybiegłaś wyleciał ze szkoły jak poparzony. Wolę uprzedzić.
- Dziękuje Irys, do usłyszenia wkrótce... Mam nadzieję . - roześmiałam się.
- Zawsze do usług , też mam nadzieję , że jeszcze się zobaczymy. - Irys również się roześmiała.
  Już miałyśmy dalej kontynuować naszą rozmowe , ale nagle usłyszałam stukot w drzwi i już wiedziałam kto to , byłam na 100% pewna , że to Kastiel . Myliłam się. Otwierając drzwi nigdy nie przypuszczałam, że będzie to listonosz .
-Dzień Dobry, list do Ale...
-Tak , dziękuje. - Wzięłam list za nim sam mi go podał i zamknęłam mu drzwi przed nosem wypowiadając ostatnie słowo. Nadawca...nadawca , był nim mój ojciec... Chciałam go wyrzucić , ale coś mnie powstrzymało, wiedziałam , że tak nie moge. Tak wyrządził mi najwięcej krzywdy , ale to był mój tata. Przez wiele lat twierdziłam, że go nie mam . Nie istniał dla mnie , ale jeżeli zastanowić się troche bardziej to ja miałam cierpieć więcej niż on? To ja najwięcej wycierpiałam, to ja zostałam sama , to ja nie mam przyjaciół , to ja jestem pokrzywdzona, to ja nie umiem już nikomu zaufać , to ja nie wierze w więzi między ludźmi...to chore. Bez zastanowienia zeszłam do parteru gdzie znajdowała się piwnica ,zajrzałam do szklanego barku cioci, nigdy nie wspominałam o piwnicy, a co dopiero co w niej jest . Ciocia miała tam głównie alkohol ,ale był też stół bilardowy , kanapa, fotele i radio . Nie rozumiałam mojej cioci , po co jej radio w piwnicy? W ogóle tutaj łapie? No , ale to nie mi jest oceniać jej dziwne pomysły na dekorowanie domu . Zapaliłam światło. Ta piwnica była całkiem przyjemnym pomieszczeniem i różniła się pewnie od innych .
  Z racji , że byłam wtedy bardzo osamotniona, nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić , nie wiedziałam nic. Przecież ja zostałam sama , nie mam nikogo , nawet z ciotką nie umiem porozmawiać . Tak bardzo chciałabym mieć normalną rodzine , gdybym mogła jeszcze raz zobaczyć mame i moją starszą siostre Bee. Wyjęłam czerwone wino ze szklanego barku , rozłożyłam się wygodnie na kanapie i dopiero zauważyłam mały szklany stolik stojący obok, którego wcześniej nie widziałam. Próbowałam orworzyć wino , ale nawet na to nie miałam siły, dlaczego? Nie wytrzymałam , rozpłakałam się jak małe dziecko. Położyłam się i płakałam dalej . Nawet nie wiem kiedy zasnęłam.
-Alex? Hej, Alex? Alex wstawaj.
- Mama? - zapytałam ledwie żywa.
- Nie , Kastiel.
-Proszę wyjdź , błagam . Chce zostać sama. Zamknij drzwi i nie wracaj.- słychać było rozpacz w moim głosie.
- Następnym razem zamykaj lepiej drzwi na klucz , bo jeszcze was okradną.
-Przestań.
- To Ty przestań się nad sobą użalać, chciałaś to wypić sama? Co by to dało?
-Denerwujesz mnie już.
- Nie tylko ja denerwuje ludzi dookoła. -powiedział oschle.
- Po co za mną wszyscy łazicie? Nie rozumiecie nic , przyczepiliście się do mnie i co? Będziecie udawać jak bardzo jesteście troskliwi , pomocni i przyjacielscy? A na koniec jak coś się spierdoli to znowu zostanę sama ? I znowu będę zataczać koło? A ty? Jesteś jakiś pojebany.
- To samo mogę powiedzieć o Tobie.- wzruszył ramionami i przytulił mnie.
-Ale czemu?
- Nie gadaj tyle.-wyszeptał
- Nie rozumiem.
-Chodź. -pociągnął mnie za sobą.
- Gdzie idziemy?
- Ubieraj się , zobaczysz.